Μία φορά κι έναν καιρό, όχι πολύ μακριά από δω, ούτε πολύ κοντά, σε μία πανεπιστημιούπολη ήτανε ένα ζευγάρι φοιτητών...ο Θάνος και η Λίλιαν. Ο Θάνος σπούδαζε στα ΤΕΦΑΑ και η Λίλιαν φαρμακευτική. Ωραίο παλικάρι ο Θάνος, ψηλός, γεροδεμένος, μελαγχρινός, ετοιμόλογος, πανέξυπνος, και ήσυχο παιδί. Αγωνίζονταν στα 100 μέτρα στίβο και μάλιστα ήτανε από τα ταλέντα της φουρνιάς του.
Κάποια στιγμή, η Λίλιαν αποφάσισε να γνωρίσει τον Θάνο στην φίλη της την Κατερίνα που ήτανε από την ίδια σχολή. Προσκαλεί λοιπόν τον Θάνο στο σπίτι της φίλης της για καφέ. Η επαφή ήτανε μοιραία. Ο Θάνος και η Κατερίνα πέσαν θύματα του φτερωτού αγγέλου ;) (ξες ντε, εκείνου του μπόμπιρα με το τόξο και το βέλος;). Ο Θάνος από κείνη τη μέρα, συχνά πυκνά επισκέπτονταν τη Κατερίνα για καφέ. Κάποια στιγμή, χώρισε τη Λίλιαν και έμεινε μαζί με την Κατερίνα...
Τότε όλοι την είπαν πουτάνα...
Πέρασε λοιπόν ο καιρός, ο Θάνος άρχισε να δουλεύει, η Κατερίνα επίσης να κάνει την πρακτική της. Καμιά φορά όμως ρε παιδιά, σπάει ο διάολος το ποδάρι...Μία μέρα ο Θάνος ενώ ήτανε στο αυτοκίνητο του και πήγαινε προς τη Λάρισα για αγώνες, κάποιος απρόσεκτος νταλικέρης κοιμήθηκε στο τιμόνι. Όλα έγιναν αστραπιαία! Η νταλίκα δίπλωσε, και τα αυτοκίνητα άρχισαν να καρφώνονται το ένα πάνω στο άλλο σαν την μύγα πάνω στο τζάμι. Ο Θάνος σώθηκε, αλλά είχε ένα σοβαρότατο κάταγμα στο πόδι...
Στο νοσοκομείο είπανε ότι ήτανε κάταγμα κοτύλης. Ο πόνος ήτανε απίστευτος και οι πιθανότητες να περπατήσει λίγες, πόσο μάλλον να ξανατρέξει. Κανένα coctail ηρεμιστικών δεν απάλυνε τον πόνο. Κανένα χάδι μάνας δεν έδινε παρηγοριά, καμία φροντίδα αδερφής. Οι νοσοκόμες κάθε φορά ακούγανε τα σχολιανά τους. Ο Θάνος από ένα ήσυχο παιδί μεταμορφώθηκε σε έναν δύστροπο και κακότροπο ασθενή. Οι μόνες ώρες της ημέρας που κάλμαρε, ήτανε όταν τον επισκέπτονταν η Κατερίνα.
Κάποτε ένιωσε ένοχος...ένα τέτοιο καταπληκτικό κορίτσι δεν έπρεπε να μείνει με έναν σακάτη σκέφτηκε. Οπότε κάποια στιγμή που αυτή τον επισκέφτηκε της ζήτησε να φύγει, να βρει κάποιον που της άξιζε. Φυσικά αυτή αρνήθηκε.
Και στο σπίτι της δεν ήτανε καλύτερα βέβαια! Η μάνα και οι συγγενείς που έδιναν μεγάλη σημασία στο <<Τί θα πει ο κόσμος>> την παρότριναν να συνεχίσει τη ζωή της. "Κορίτσι μου δεν θα μπορεί να δουλέψει ως γυμναστής! Τί θα κάνετε πώς θα ζήσετε!" "Κι αν δεν μπορέσει να κάνει παιδιά;" "Κι αν..." "Κι αν..." "Κι αν..." "Κι αν..." "ΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕΕ! ΦΤΑΝΕΙ ΠΟΙΑ! ΚΟΥΜΑΝΤΟ ΣΤΗ ΖΩΗ ΜΟΥ ΚΑΝΩ ΕΓΩ ΚΑΙ ΜΟΝΟ ΕΓΩ! ΑΜΑ ΜΕΙΝΕΙ ΣΑΚΑΤΗΣ ΘΑ ΔΟΥΛΕΥΩ ΕΓΩ! ΕΑΝ ΔΕΝ ΚΑΝΕΙ ΠΑΙΔΙΑ ΘΑ ΥΙΟΘΕΤΗΣΟΥΜΕ ΕΝΑ ΠΑΙΔΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΑΙΘΙΟΠΙΑ! ΘΑ ΕΙΜΑΣΤΕ ΑΚΟΜΑ ΕΡΩΤΕΥΜΕΝΟΙ ΚΑΙ ΘΑ ΤΟΝ ΚΑΝΩ ΒΟΛΤΕΣ ΣΤΗΝ ΠΛΑΤΕΙΑ ΜΕ ΤΟ ΚΑΡΟΤΣΑΚΙ ΝΑ ΜΑΣ ΒΛΕΠΕΙ ΟΛΟΣ Ο ΚΟΣΜΟΣ!" ήταν η απάντηση της...
Τότε την είπαν αγία...
Σήμερα, ο Θάνος και η Κατερίνα έχουν δύο παιδιά που σπουδάζουν, ο Θάνος συνήλθε (βέβαια είναι λιγουλάκι δύστροπος ακόμα) και η Κατερίνα τον ανέχεται. Και, για μαντέψτε; Ακόμα ερωτευμένοι...όχι ο γάμος δεν φθείρει τον έρωτα. Μόνο η ρουτίνα μπορεί, και υπάρχουν πολλές μικρές συνταγές ώστε να μην συμβεί αυτό.
Να μην σας τα πολυλογώ και κουράζεστε, αληθινή είναι πάνω κάτω η ιστορία (τουλάχιστον στα κυριότερα σημεία της)...Μου την είπε ένας γέρο-ναύτης, μια φορά σε ένα μπαρ κοντά στον Λευκό Πύργο. Τελειώνοντας την ιστορία θυμάμαι χαρακτηριστικά να μου λέει με τη βραχνή φωνή του..."Ο έρωτας τακίμι μου δεν βλέπει ατέλειες και φθαρτή ύλη όπως είναι η σάρκα. Κοιτάει απευθείας μέσα στην ψυχή! Να το θυμάσαι..." Μήτε και τον ξαναείδα από τότε!
Αυτή η ιστορία μου δίδαξε δύο τρία σημαντικά πράματα:
Πρώτον, ότι η ομορφιά , τα πλούτη και τα νιάτα, έρχονται και παρέρχονται, η αγάπη όμως μένει.
Δεύτερον, ότι στη ζωή μας που γκρινιάζουμε για ένα κάρο πράματα, τίποτε δεν είναι τόσο κακό, όσο κακό θα μπορούσε να γίνει.
Τρίτον, ότι το να βλέπεις τον άνθρωπο σου, να σου στέλνει ελπίδα και θετική ενέργεια και να πιστεύει σε σένα, σου χτίζει θέληση ατσαλένια. Αυτό ήταν που έκανε το Θάνο να περπατήσει, κι όχι μόνο οι γιατροί.
Τέταρτον, αυτή η ρουφιάνα η ζωή έχει τόσα γυρίσματα, που ακόμα και η πουτάνα μπορεί να γίνει αγία ρε παιδιά...Γι' αυτό μη κρίνετε κανέναν προ του τέλους του!
Φιλάκια και να προσέχετε τους εαυτούς σας, και τους/τις συντρόφους σας!
Συγκλονιστική η ιστορία σου!
ΑπάντησηΔιαγραφήΜπράβο στα παιδιά και γενικότερα σε όλα τα παιδιά που ακούνε την καρδιά τους, που δεν υποκύπτουν στις κοινωνικές συμβάσεις ή στα συγγενικά θέλω, που ξέρουν "ποιο το νυν και ποιο το αιεν αυτού του κόσμου"!
Μακάρι όλοι μας να σκεφτόμασταν έτσι..
Πιστέυω πως αυτοί που την κρίνανε τόσο άδικα ("είσαι πουτ"), ποτέ δεν ένιωσαν τη δύναμη και την αγάπη της κοπέλας και δεν δικαιούνται να την πουν, εκ των υστέρων, αγία.. Ποτέ δεν την κατάλαβαν... και όταν την έλεγαν αγία, δεν το ένιωθαν...