Σήμερα ο Γιώργος, έβαλε για κάποιο λόγο τέλος στη ζωή του.Ένα παλικάρι 22 χρονών από τη σχολή μου. Δεν το γνώρισα ποτέ, αλλά δεν έχει σημασία...Είναι η δεύτερη φορά που μαθαίνω ένα τέτοιο νέο και πραγματικά πιστεύω ότι δεν υπάρχουν λόγια για να περιγράψουν αυτό που νιώθω που χάθηκε μία ανθρώπινη νεαρή ζωή!
Ρε παιδιά...τί συμβαίνει στην κωλοκοινωνία μας; Γιατί έχουμε τόσα κρούσματα στις ηλικίες μας κοντά; Τί λείπει τέλος πάντων από τη ρημάδα τη ζωή μας που ορισμένους θα τους οδηγήσει να γίνουν αυτόχειρες; Κοιτάζω γύρω μου και βλέπω την νεανική κατάθλιψη να σπέρνει δυστυχία και να θερίζει όνειρα. Ας μην αναφέρω και απόπειρες αυτοκτονίες που μαθαίνω να γίνονται κατά καιρούς...
Γιατί να πρέπει να στραφείς στην αυτοκτονία ή στις ουσίες για να απαλύνεις τον πόνο σου, να ξεχάσεις, να "την δεις αλλιώς"; Οι νέοι παλεύουνε ρε γαμώτο! Γι' αυτό υπάρχουμε! Για να κάνουμε τον κόσμο καλύτερο, μέσα από τις ζωές μας! Γι' αυτό ρε παιδιά...μην πετάτε έτσι τη ζωή...
Just remember death is not...the end (nor the way out of your troubles)
Μόλις τώρα το μαθαίνω..
ΑπάντησηΔιαγραφήΠως γίναμε έτσι..
Το τραγούδι μου
"Και το τραγούδι μου, για σένα θα το πω
που κλαις αδιάκοπα, ένα χωρισμό..
με δάκρυ τ' όνειρο, το πλήρωσα κι εγώ
κι όμως δεν έπαψα στιγμή να τραγουδώ"
Ούτε εγώ τον ήξερα..
Οϋτε θα μάθουμε ποτέ τι τον οδήγησε εκεί..
Ενα πράγμα θέλω να δηλώσω:
ότι κι αν είναι αυτό που μας δημιουργεί αβάσταχτο πόνο, δεν πρέπει να πάψυμε ποτέ να τραγουδούμε και να ελπίζουμε.
Καλή σου μέρα!